Πορτραιτα: Ιανουαρίου 2009

Διαμένοντες στην Αττική συχνά μας απασχολεί η ανήσυχη πλευρά της πόλης μας, η μουσική, η pop αισθητική, η street art, το αστικό τοπίο με την υποδήλωση της παρουσίας του νέου. Η αντίθετη οπτική κι άυτή μας αφορά. Το ψυχογράφημα ενός προσώπου μπορεί να υπαινίσσεται το δυναμικό περιβάλλον της πόλης μας με όλες τις αντιθέσεις του δημόσιου με το ιδιωτικό που πολλές φορές αντιστρέφονται...καθώς για τον νέο η πόλη γίνεται το ησυχαστήριο του ή καμβάς για να εκφραστεί, βίαια ή δημιουργικά. Δημόσιο και ιδιωτικό είναι δύο έννοιες ταυτόσημες και αντιθετικές την ίδια στιγμή. Ασχολούμαι κυρίως με την προσωπογραφία με προσωπα της δικής μου καθημερινότητας μέσα στην πόλη..ένας φίλος, κάποιος συγγενής, ο φίλος του φίλου...οποιοδήποτε πρόσωπο ποζάρει με ευχαρίστηση ή όχι. Τα πρόσωπα "καταγράφονται" στο οικείο τους περιβάλλον, στο σπίτι τους συνήθως. Μέσα στον χώρο τους καταργείται κάθε επιτήδευση... Ένα απο τα πρόσωπα που έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου τα τελευταία χρόνια είναι η χοντρή κυρία, η θεία Παυλίνα. Δεν είναι θεία μου άλλα θα μπορούσε να είναι για όλους μας. Είναι μια καταγραφή του οικείου, του φιλικού, του συγγενικού...μια καταγραφή της οικογένειας με την ευρύτερη έννοια, όπως διατηρείται ακόμα στην ελληνική επαρχία...κάθε φίλη της μαμάς που τη φωνάζουμε θεία. Είναι ακόμα η πόλη που μετά απο κάθε ταξίδι είναι γνώριμη, υπερφορτωμένη ίσως, υπερτροφική και κουτσομπόλα, αλλά σίγουρα δική μας.